Yaşamımız boyunca birçok kez kendimize amaçlar belirleriz. İyi bir üniversite kazanacağım, iyi bir iş sahibi olacağım, çocuğum için çok iyi bir ebeveyn olacağım ve daha niceleri… Peki bu amaçlarımızın gerçek olacağına dair olan inancımız ne kadar, başarabileceğimize dair kendimize inanıyor muyuz? Ya da başarabileceğimize inanmanın ne kadar önemli olduğunu biliyor muyuz?
Yunan mitolojisinde anlatılan meşhur bir efsane vardır. Heykeltıraş olan Pygmalion bir kadın heykeli yapar ve eserine Galetea adını verir. Galetea heykelden öte, çok güzel bir kadındır. Pygmalion gün geçtikçe Galetea’ya aşık olur ama Galetea gerçek olmadığı için bu aşk ona acı verir. Bir gün aşk tanrıçası Afrodit ile yapılan bir davette Pygmalion heykelinin canlanmasını diler ve bunun için adaklar adar. Afrodit Pygmalion’un dileğini kabul eder ve güzeller güzeli Galetea canlanır. Pygmalion’un hayali gerçekleşir ve Galetea ile evlenir.
Pygmalion’un hayalinin gerçekleşmesini sağlayan nedir sizce? Afrodit’e çok yalvarması ya da adaklar adaması mıdır? Yoksa Galetea’nın canlanacağına yürekten inanması mıdır? Cevap, Pygmalion’un Galetea’ın canlanacağına yürekten inanmasıdır. Pygmalion’un bu inancına Pygmalion etkisi bir diğer adıyla kendini gerçekleştiren kehanet denmiştir. Yaşamımızda Pygmalion etkisi ile birçok yerde karşılaşırız. Bir işe kalkıştığımızda sonunun güzel olmasını isteriz. Sınava çalışıyorsak iyi bir üniversite ya da iyi bir atama; bir resim yapıyorsak sonucunda bir sanat eseri olmasını bekleriz. Ama istemek yetmez! Gerçekten o işin güzel olacağına, o işte başarılı olacağımıza inanmamız gerekir. Birçoğunuz şimdi ‘’Keşke inanmak yeterli olsaydı’’ diyebilir ve bu söylenenleri anlamsız bulabilir. Bunun için size ispatlanmış bir örnek vermek istiyorum.
Rosenthal, California’da 18 öğretmen ve 650 öğrenci ile bir deney gerçekleştirdi. Bu deneyin ilk basamağında bütün öğrencilere IQ testi uygulandı. 2. basamakta ise ortalama düzeydeki öğrenciler belirlendi ve bu öğrencilere öğretmenleri tarafından gelecekte ne kadar iyi bir kariyerleri olacağına dair olumlu geribildirimler verildi ve başarılı olacaklarına inanmaları sağlandı. Bir sonraki sene (3. Basamak) bütün öğrencilere tekrar IQ testi uygulandı. Sonuçlarda görülen değişim, geribildirim uygulanan öğrencilerin lehineydi. Yani ilk testte ortalama olan öğrenciler, kendilerine inanarak çalıştıklarında başarıları artmış oldu.
Bu deneyden de anlaşılacağı üzere başarmanın ilk adımı inanmaktır. Eğer kendinize ve başaracağınıza inanırsanız başarmamanız için hiçbir sebep yoktur. Ancak neye inandığımızın da çok önemli olduğunu bilmemiz gerekir. Yani başarmak için başaracağımıza dair olan inancımız bizi başarıya götürürken, başaramayacağımıza dair olan inancımız da bizim başarısız olmamızda etkilidir. Amacımız her zaman iyiye ulaşmak ise o zaman inancımız da bu doğrultuda olmalıdır. Biz kendimize inanarak ilk adımı atınca son adım her zaman başarı olacaktır!
